برنامه ریزی اجتماعی (محمدرضا سعیدی، باقر تاج الدین)

برای مشاهده قیمت و خرید اینترنتی کتاب برنامه ریزی اجتماعی محمدرضا سعیدی، محمدباقر تاج الدین انتشارات علوم اجتماعی با ما همراه باشید.

کتاب برنامه ریزی اجتماعی محمدرضا سعیدی، محمدباقر تاج الدین

فهرست

فصل اول. ابعاد مفهومی برنامه ریزی اجتماعی

• الف) حوزه مفهومی سیاستگذاری اجتماعی
• ب) حوزه مفهومی برنامه ریزی اجتماعی
• ج) حوزه مفهومی توسعه اجتماعی

فصل دوم. مبانی نظری و برنامه های اجتماعی

فصل سوم. سیاستگذاری اجتماعی برنامه ریزی اجتماعی و اصلاح یا تغییر اجتماعی

فصل چهارم. ساختار سازمانی و نظام برنامه‌ریزی اجتماعی

فصل پنجم. برنامه ریزی مشارکتی

فصل ششم. سنجش و ارزشیابی برنامه های اجتماعی

فصل هفتم. حوزه های برنامه ریزی اجتماعی

فصل هشتم. پیشینه و روند برنامه‌ریزی اجتماعی در جهان و ایران

اطلاعاتی درباره کتاب برنامه ریزی اجتماعی محمدرضا سعیدی، محمدباقر تاج الدین

طی سال های پس از انقلاب صنعتی، اندیشه اقتصادی محور برنامه های توسعه را تشکیل می داد و رشد اقتصادی، افزایش درآمد سرانه و تولید ناخالص ملی، شاخص های توسعه جوامع تلقی می شد. در این رویکرد، از میان سه بخش کلی برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی) به بخش اقتصادی توجه بیشتری معطوف می شد و نظریه پردازان اقتصادی، راهبری برنامه های توسعه را برعهده داشتند. نتایج حاصل، به رغم بهبود شاخص های اقتصادی، رضایت بخش نبود و جوامع با مسائل و چالش های جدی در بخش های اجتماعی و فرهنگی مواجه شدند که پیرو آن، نگرش تک محوری اقتصادی در برنامه های توسعه مورد انتقاد قرار گرفت. به دنبال چنین رویکردی نسبت به موضوع توسعه بود که مباحث توسعه انسانی و اجتماعی به طور جدی مورد توجه واقع شد و اقتصاددانان و جامعه شناسان در مورد اهمیت مسائلی مانند سرمایه اجتماعی، مشارکت مردمی و رفاه اجتماعی وحدت نظر پیدا کردند.

در ایران، برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از سال ۱۳۲۷ آغاز شد. در این مدت، پنج برنامه میان مدت توسعه طی سال های قبل از انقلاب اسلامی و چهار برنامه بعد از آن به اجرا در آمده است. کالبد شکافی این برنامه ها نشان می دهد که نگرش اقتصادی، عمرانی و نوسازی فیزیکی همواره غالب بوده و به ابعاد اجتماعی توسعه، به ویژه موضوع رفاه اجتماعی و بهزیستی چندان توجه نشده است. در این مدت، با وجود بهبود شاخصهای اقتصادی، در زمینه شاخص های اجتماعی مانند مشارکت، اعتماد، روابط اجتماعی، امنیت اجتماعی، ترجیح منافع فردی بر جمعی و از همه مهم تر کاهش آسیب های اجتماعی موفقیتی حاصل نشده است. همچنین، به سبب توجه اندک نظام برنامه ریزی به برنامه ریزان اجتماعی و در نتیجه مشارکت ناچیز آنها در برنامه های توسعه، تجارب سودمندی در این زمینه به دست نیامد، منابع علمی قابل توجهی تولید نشد و نیروی انسانی متخصص نیز تربیت نشد. در حالی که در زمینه برنامه ریزی اقتصادی، تجارب مفیدی به دست آمده است و صاحب نظران اقتصادی با حساسیت بیشتری وضعیت متغیرهای اقتصادی را پیگیری می کنند.

کتاب برنامه ریزی اجتماعی محمدرضا سعیدی، محمدباقر تاج الدین)