وبلاگ خون آشام 1

فصل اول

یکشنبه، ۳۰ سپتامبر

۷:۱۵ شب

سه تا جمله ای که هیچ وقت دوست نداری از مامان و بابایت بشنوی:

«بیا در باره ی واقعیت های زندگی حرف بزنیم.»

«بجنب! پاشو بریم آفتاب بالانس بزنیم.»

«چند وقت دیگه یه دندون نیش درمیاری.»

امروز روز تولد سیزده سالگی ام است. برای اولین بار توی زندگی ام مامان و بابا هدیه ای بهم دادند که واقعا دوستش دارم:  آی پد لمسی.

البته هدیه ی کریسمس هم هست، اما اصلا مهم نیست. این بهترین هدیه ای است که تا حالا توی زندگی ام گرفته ام. خوبی اش این است که تقریبا هم اندازه ی گوشی موبایلم است و می توانم همه جا با ببرمش. این طوری می توانم هر وقت دلم خواست بازی کنم یا بیایم سراغ اینترنت و تو، وبلاگ جانم.

همیشه فکر می کردم اگر یک روز وبلاگ داشته باشم، وبلاگم آن قدر هیجان انگیز می شود که همه برای خواندنش سرودست می شکنند. حالا هم همین فکر را می کنم. ولی قرار نیست کسی تو را بخواند. هیچ وقت!

ببین وبلاگ جان! منظورم این است که اینجا فقط و فقط من و تو هستیم. تا ابد! این راز بین من و تو می ماند.

زندگی یک وقت هایی خیلی عجیب است. یکهو زیر و رو می شود. آن هم وقتی اصلا انتظارش را نداری! امشب برای خودم نشسته بودم و آرام چای و کیک می خوردم که مامان و بابا خراب شدند روی سرم. مامان تلویزیون را خاموش کرد. دوتایی آمدند و کنارم نشستند. بابا گفت: باید باهات حرف بزنیم «مارکوس »

خب تا اینجاش اصلا عجیب نبود. چون من به سخنرانیهای طولانی و حوصله سر بر و اعصاب خرد کن مامان و بابا عادت دارم. اصلا یکی از دلایل مدرسه رفتنم فرار از همین چیزهاست.

بابا گفت: «ما فکر کردیم وقتشه باهات درباره…»

بعد به مامان نگاه کرد. مامان سرش را آرام تکان داد.

بابا گفت:

«قراره درباره تغییرات شگفت انگیزی که همین زودی ها برای بدنت اتفاق می افته، حرف بزنیم.»

گفتم: «منظورتون جوش جوشی شدن صورتم و دورگه شدن صدامه دیگه؟» مامان یواش گفت: «تغییرات دیگه ای هم هست.»

وای خدا! بفرما! نگفتم؟ شروع شد! حرف زدن درباره حقایق زندگی هنوز هیچی نشده انگشتهای پایم از خجالت جمع شدند. گفتم: «وای! بیخیال مامان! حداقل الان که دارم چای و کیک می خورم نه! اشتهام کور میشه. تازه توی کلاس زیست شناسی همه اینها رو خوندیم. خودم از همه جزئیات وحشتناکش خبر دارم.»

با لبخند کش داری به در نگاه کردم و گفتم: «خب، خب. خوش گذشت با هم حرف زدیم. لطفا دیگه مزاحم نشین. خداحافظ.»

هیچ کدام از جایشان تکان نخوردند. دوباره نگاهی سریع به هم انداختند. بعد نطق بابا باز شد: «مارکوس! قضیه اینه که تو بچه خیلی خاصی هستی.»

با پوزخند گفتم: «اهم! بله، بله، من بهترینم و خوشحالم که بالاخره این رو فهمیدین.»

بابا گفت: «قراره یه اتفاق هایی برات بیفته که برای هیچ کدوم از دوستهات نمی افته.»