کتاب سرگذشت ندیمه مارگارت اتوود

تئوکراتیک:

حکومتی که دین در آن حکمرانی می کند. یعنی انجیل هر حکمی کرده باشد اجرا می شود. یا حداقل این قانون برای زیردستان همیشه اجرا می شود.

فصل اول

شب

مکانی که ما در آن می خوابیدیم زمانی سالن ورزشی بود. کف آن از چوب رنگ و رو رفته بود که خطوط و دایره های رنگی روی آن کشیده شده بود، و بازی ها قبلا در آنجا انجام می شد. حلقه های تور بسکتبال هنوز دیده می شد، اما از تور اثری نبود. دورتادور سالن سکویی برای تماشاگران وجود داشت. می توانستم در ذهنم بوی تند عرق، پرتاب آدامس های جویده شده، و عطر دختران تماشاچی را به شکل مبهمی به تصویر بکشم، آنگونه که در عکس ها دیده بودم، ابتدا دامن های کوتاه، شلوارها و سپس گوشواره ای در یک گوش و موهایی با رگه هایی به رنگ سبز در نظرم مجسم می شد.

در اینجا رقصها اجرا می شد. موسیقی عجیبی نواخته می شد، نوای جدیدی که تا آن زمان شنیده نشده بود، سبک روی سبک، مجموعه از طبل های قدیمی، صدای یک ناله سرگردان، حلقه های گل تهیه شده از گلهای کاغذی، تاج های مقوایی، یک توپ چرخشی از آینه و برف شادی که روی رقصنده ها پاشیده می شد.

در این سالن آثاری از روابط گذشته حس میشد. و حس تنهایی و انتظارات از چیزی بی نام و بدون شكل من اشتیاق برای چیزی که همیشه اتفاق می افتاد را به خاطر می آورم، و البته هنگامی که اینجا و یا در پشت یا بیرون سالن ویا در محوطه پارکینگ و یا اتاق تلویزیون با کسی بودیم، و صداها خاموش می شد و تنها تصویری از بدن های شهوت زده خودنمایی می کرد، هیچ شباهتی با ایمان مورد تصور نداشت. اما در آرزوی آینده بودیم، ما چگونه این را آموخته بودیم، استعداد اقناع نشدن را؟

هم زمان که تلاش می کردیم در تخت های سفری که کنار هم چیده شده بودند به خواب رویم، این افکار در جوآنجا همچنان وجود داشت. بین تخت ها فاصله بود. طوری که امکان صحبت با یکدیگر وجود نداشت. ملحفه های ما از پارچه پنبه ای مثل ملحفه بچه ها بود و روی پتوهای کهنه ارتشی ما هنوز نوشته .U . S وجود داشت. ما لباس های مان را به دقت تا کرده و روی چارپایه ای که در انتهای تخت وجود داشت، قرار می دادیم.

نور سالن کم می شد، اما چراغها کلا خاموش نمی شد. خاله سارا و خاله الیزابت نگهبانی می دادند. آنها باتوم های الکتریکی داشتند که به کمربندهای چرمی آنها آویخته شده بود. اما اسلحه نداشتند. اسلحه مخصوص نگهبانان بود، به ویژه نگهبانان مخصوص .

نگهبانان حق ورود به ساختمان را نداشتند، جز در مواردی که احضار می شدند، ما نیز حق خارج شدن نداشتیم، تنها برای قدم زدن، آن هم دو بار در روز، به صورت دو نفر به دو نفر اجازه خروج داشتیم تا دور زمین فوتبالی که توسط سیم خاردار کاملا محصور شده بود قدم بزنیم. سربازان بیرون این محوطه و پشت به ما می ایستادند، آنها وسیله ای برای ترساندن ما بودند. اما چه خوب امی شد که اگر اینگونه نبود، اگر آنها به ما نگاه می کردند، اگر فقط می توانستیم با آنها حرف بزنیم، تصورمان این بود که شاید حرفی ردوبدل می شد. توافقی انجام می شد، یک جور معامله، ما هنوز بدن های خود را داشتیم. این خیال بافی های ما بود.

اما یاد گرفته بودیم تقریبا بی صدا باهم حرف بزنیم. در آن فضای نیمه تاریک، دستمان را دراز می کردیم و زمانی که خاله ها نمیدیدند، دست یکدیگر را لمس می کردیم. ما یاد گرفتیم که لب خوانی کنیم، سر خود را بالا می آوردیم، و به البهای هم چشم می دوختیم، به این ترتیب تخت به تخت اسامی خود را به هم می گفتیم: «آلما، جانین، دولوريس، مويرا، جون.»