کتاب پینگ

پیشگفتار

چیزی که اهمیت دارد این است که تو باور کنی قصه ای که می خواهم برایت بگویم یک داستان واقعی است.

امن، خودم، اول کار در این مورد شک داشتم. خوب هر کس دیگری هم جای من بود، وقتی اول کار می فهمید قصه این کتاب داستان سفر یکی از مقاوم ترین موجودات برکه یعنی قورباغه است شک می کرد؛ سفری که زندگی او را برای همیشه تغییر داد.

اما تو خواننده ای که با خواندن این چند خط نگاهت را از این کتاب برگرداندی، خواهش می کنم یک کم صبر کن. نکته های آموزنده خیلی زیادی در این داستان هست. درست است که اتفاق های بد زیادی دارد روی سیاره ما، زمین، اتفاق می افتد ولی چیزهای خوب هم زیاد است. یکی از همین چیزهای خوب وجود قصه هایی است که هنوز می توانند دل آدم را شاد کنند و روحش را به آسمان ببرند.

خیلی قبل از اینکه تو باشی و خیلی قبل از اینکه من باشم؛ خیلی قبل از اینکه ویدئوها و دی وی دی ها همه جا را پر کنند؛ خیلی قبل از اینکه تلویزیون، سینما، رادیو و حتی کتاب باشد، قصه هایی بودند که آدمها را سرگرم می کردند، به آنها انگیزه میدادند، به آنها درس زندگی یاد می دادند و الهام بخش آنها بودند. و درست است که بعضی از این قصه ها که قرنهاست از نسلی به نسل دیگر به ارث رسیده اند برای آرام کردن، ساکت کردن و احتمالا خواباندن شنونده آن بوده اند، اما قصه این کتاب که حکایت یک مسافر است، فقط داستان زندگی قورباغه ای نیست که برای زنده ماندن خانه و کاشانه خودش را ترک می کند بلکه هدفش بیدار کردن راه درون و نشان دادن هدف حقیقی سفر زندگی است. این قصه با تعریف کارهای شجاعانه و درسهای روشنگرانه قورباغه ای به نام پینگ تو را به استفاده بهتر از فرصت های زندگی دعوت می کند.

من با دهها نفر شرقی و غربی مصاحبه کردم تا مطمئن شوم این داستان واقعی است: از لاماهای تبتی و استادان ذن گرفته تا مربیان برمه ای و طبیبان تائوئیست؛ دهها دفتر را پر کردم تا بالاخره قلم را برداشتم و شروع به نوشتن این قصه کردم. برای انجام دادن بعضی از مصاحبه ها مجبور شدم به ژاپن بروم، و برای بعضی به چین، و برای بعضی دیگر به نزد مردان دانایی در همین ایالات متحده. ولی افسوس، فقط تعداد کمی قصه پینگ را می دانستند، و تعداد خیلی کمتری می توانستند آن را از اول تا اخر تعریف کنند. این ماجراها مربوط به چند سال پیش بود.

با این حال این داستان همچنان ذهن من را به خودش مشغول کرده بود و نمی توانستم آن را فراموش کنم. برای همین تصمیم گرفتم بیشتر در موردش تحقیق کنم. ماهها مشغول بررسی و مصاحبه و جمع آوری مدارک بودم تا اینکه بالاخره توانستم حقایق دقیقی را جمع آوری و ثبت کنم؛ برای همین هم هست که می توانم به سراغ تو بیایم و بدون هیچ شک و تردیدی، اعتبار و درستی این داستان را تضمین کنم. البته تو خودت باید قضاوت کنی که آیا زحمتهای من با ارزش بوده است یا نه. در هر حال، تاریخ حداقل این را به ما یاد داده است که بعضی از داستان ها هستند که مردم آنها را می شنوند و بعد هم فراموش می کنند و بعضی از داستان ها هم هستند که مردم آنها را می شنوند و سینه به سینه از نسل خودشان به نسل بعدی منتقل | می کنند. این داستان ها کم کم جزئی از فرهنگ مردم می شوند و هیچ وقت فراموش نمی شوند.

حتما می پرسی قصه پینگ قورباغه جزء کدام یکی از این داستان هاست؟

راستش، قصه پینگ داستانی است برای همه نسلها؛ داستانی که همیشه در خاطره ها باقی می ماند..

پرش اطمينان

بامعناترین سفر زندگی، سفر به درون خویشتن است.

یکی بود، یکی نبود..

آن روز آب زیادی در برکه نبود. راستش را بخواهی چند وقتی بود آب برکه کم شده بود. ولی بیشتر اهالی برکه برایشان مهم نبود. آنها پیش خودشان می گفتند دنیا همین است دیگر؛ کاری نمی شود کرد.

مثلا، لاک پشت ها تا وقتی که آب به قدر کافی برای شنا کردن در برکه بود کاملا از اوضاع راضی بودند. تازه وقتی برکه اینقدر کم آب شده بود، هم می توانستند روی سطح آب شنا کنند و هم لاکهایشان را در زیر آفتاب گرم کنند. برای درناها هم این وضع خیلی خوب بود. وقتی آب برکه کم بود، راحت تر می توانستند غذاهای خوشمزه شکار کنند. ماهیها هم شکایتی نداشتند؛ هر چه به سطح آب نزدیک تر بودند، راحت تر می توانستند خرده های غذایی را که روی سطح آب

شناور بود بگیرند.

راستش را بخواهی، اهالی برکه از این وضع راضی بودند؛ هیچ وقت غرغر یا زمزمه ای از نارضایتی از کسی به گوش نمیرسید. بیشتر آنها عادت کرده بودند روزهایی معمولی را صرف گذراندن یک زندگی معمولی بکنند، و اصلا هم حوصله شان از این کار سر نمی رفت.

بیشترشان، ولی نه همه!

پینگ یک قورباغه بود ولی از آن مهم تر این بود که او قورباغه ای با میراثی غرور آفرین بود، البته خودش اصلا از این موضوع خبر نداشت. مثلا، او نمی دانست چینیهای باستان معتقد بودند قورباغه ها از ماه آمده اند؛ به عقیده آنها قورباغه ها از تخمهایی بیرون آمده اند که با بارانی نقره ای از آسمان به زمین ریخته است. تازه، پینگ می توانست به روزگار خودش هم نگاه کند؛ به روزهای اول زندگی اش در برکه؛ به آن روزهایی که هنوز نه دست داشت و نه پا؛ به آن روزهایی که با کمک دمش با سرعت در آب عمیق برکه شنا می کرد؛ وای که چه کیفی داشت!

و وقتی بزرگ تر شد و وقت آن رسید که جهیدن را یاد بگیرد، تازه متوجه شد هیچ چیزی به اندازه پریدن برایش لذت بخش نیست. اپینگ در جهیدن استثنائی بود و هیچ کس، نه از نظر طول پرش و نه از نظر نفس، به پای او نمی رسید.

پینگ با یک پرش راحت دو متر – ببخشید، تصحیح می کنم – دو متر و هفت سانتیمتر می پرید که البته یک رکورد منحصر به فرد بود.

استعداد پینگ آن چنان فوق العاده بود که هر وقت می خواست بپرد، همه اهالی برکه هر کاری که داشتند کنار می گذاشتند و می آمدند و او را تماشا می کردند. آنها از اینکه شاهد چنین منظره باشکوهی بودند، احساس غرور می کردند.

البته پینگ خودش اصلا به این چیزها فکر نمی کرد. او فقط میدانست پریدن، آن هم پرشهای بلند، برایش خیلی لذت بخش است. ولی متأسفانه حالا دیگر نمی توانست هیچ پرش خوبی در برکه انجام دهد. آخر با این آبی که دیگر تقریبا هیچ چیزی از آن باقی نمانده بود، چطور می توانست این کار را بکند؟

همه ما می دانیم برای اینکه زمین گیر نشوی و زندگی باعزتی داشته باشی، به دو چیز احتیاج داری: اول اینکه با تمام وجود بخواهی بهترین زندگی را داشته باشی و دوم اینکه اراده و میل داشتن چنین زندگی را در تک تک روزها و در همه عمرت حفظ کنی.

پینگ هر دو تای اینها را داشت.

چیزی که نداشت، آب بود. پینگ برای اینکه بتواند بپرد به آب احتیاج داشت.